یازدهم سپتامبر ، روزی که امیدها فرو ریختند

یازدهم سپتامبر فقط یک تاریخ نیست، یک نقطه‌ی عطف در حافظه‌ی جمعی بشر است.

آن روز صبح، شهری که همیشه پر از جنب‌وجوش و زندگی بود، در چند دقیقه به صحنه‌ای از وحشت و ناباوری تبدیل شد. هواپیماهایی که باید نماد سفر و امید می‌بودند، به ابزار مرگ بدل شدند. برج‌های سر به فلک کشیده، که نشانه‌ی قدرت و شکوه بودند، در برابر چشمان جهانیان فرو ریختند؛ و با آن‌ها هزاران انسان، هزاران رؤیا، هزاران آینده نیز نابود شد.

اما فراتر از ویرانی، آنچه باقی ماند سکوت سنگینی بود که در قلب بازماندگان جا خوش کرد. کودکانی که بدون والدین بزرگ شدند، والدینی که فرزندانشان را در اوج جوانی از دست دادند، و انسان‌هایی که هنوز پس از سال‌ها با تصویر آخرین لحظه‌ی عزیزانشان زندگی می‌کنند.

یازدهم سپتامبر نه‌تنها زخمی بر تن یک ملت، که زخمی بر وجدان کل بشریت بود؛ یادآور این‌که خشونت و نفرت تا کجا می‌تواند پیش برود و چه بهایی از انسانیت بگیرد.

امروز، وقتی به آن روز نگاه می‌کنیم، اشک‌ها هنوز تازه‌اند. یازدهم سپتامبر به ما می‌گوید که ارزش جان انسان فراتر از هر ایدئولوژی، سیاست و قدرت است. و یاد همه‌ی کسانی که در آن روز جان باختند، همچنان مثل شمعی در دل تاریکی می‌درخشد.

روزی که آسمان نیویورک پر از خاکستر شد، و جهان برای لحظاتی در سکوت و ناباوری فرو رفت.

روزی که هزاران جان بی‌گناه در چند دقیقه خاموش شدند،

و اشک‌های مادران، پدران، همسران و فرزندانی که هرگز فرصت خداحافظی نیافتند، با باد در خیابان‌ها پیچید.

آن روز فقط ساختمان‌ها فرو نریختند؛

امیدها، رؤیاها و زندگی‌های ناتمام هم همراهشان فرو ریخت.

یازدهم سپتامبر زخمی است که هنوز پس از سال‌ها التیام نیافته،

یادآور این‌که چقدر جهان می‌تواند در یک چشم برهم زدن تاریک شود.

روح تمام آن‌هایی که رفتند، آرام و جاوید…

و خاطره‌شان همیشه زنده در دل تاریخ.

✍🏻 گردآورنده: بهنیا رجب‌زاده