فرهنگ
نوای جاودان لرستان؛ زندگی و آثار استاد علیرضا حسین‌خانی
استاد علیرضا حسین‌خانی
وِری اِ سـازِنــه اِ یـاروهُـمـراز
کمونچه کَت بیارم بَزِنی ساز
دَنگِ تالِ سه سیمِت دلنشینه
بَزه که جا همه زیر زِمیــــنه
استاد”علیرضا حسین‌خانی” فرزند ابراهیم (ابِرِیم) در خانواده‌ای هنرمند و اهل موسیقی در خرم‌آباد به دنیا آمد.
وی در نوجوانی اصول کمانچه نوازی را نزد استاد همت‌علی سالم آموخت و با تکیه بر پشتکار خود به سرعت به یکی از نام دارترین موسیقیدانان لرستان مبدل شد.
او ردیف‌های ایرانی را آموخته و صدایی خوش داشت.
او همواره از کمانچهٔ دست‌ساز خود که سیم‌های آن نوعی سیم فنری بود و برای انتقال برق یا تلفن به کار می‌رفت را استفاده می‌کرد.
وی در کمانچه شیوهٔ خود را داشت. حرکت انگشت‌ها و آمدن تا پشت خرک و برگشت (پوزسیون) استادانه و رعایت فاصله‌ها پاره‌ای از مهارت‌های او در خوش نوازی بود.
درست نوازی با کمان یا آرشه کوتاه و کمانچهٔ سه سیم و کاسهٔ پشت‌باز و بداهه نوازی‌های گرم و پراحساس از ویژگی‌های هنر او بود.
وی به دلیل بیماری روحی و روانی که در اثر حساسیت شدید به آن دچار شده بود سال‌های بحرانی و پررنجی را گذارند.
استاد حسین‌خانی در سال‌های پایانی عمر از همه‌کس و همه‌چیز گریزان بود. دهه‌های پایانی عمرش دوران شیدایی و خاموشی ظاهری او بود و در همین دوران دست به ساخت ترانه‌هایی زد که بازتاب همهٔ فراز و فرودهای زندگی‌اش است.
از آثار او می‌توان به ترانه‌های: نفت ایران باید ملی گردد، درخت نارون، زی تر بیا و خواندن ابیاتی در مقام‌های علیدوستی اشاره کرد.
استاد علیرضا حسین‌خانی سرانجام ۴ آذر سال ۱۳۴۹ درگذشت. آرامگاهش در قبرستان خضر بین بهشت ششم و هفتم قرار دارد.
گردآورنده و نویسنده متن : بهنیا رجب زاده
