برای نیکا ؛ راهی برای آزادی 

برای شجاعتی که در چشم‌هایش آتش آزادی شعله‌ور بود.

برای مبارزه‌ای که صدای نسل ما را در خیابان‌های خون‌آلود ماندگار کرد.

برای مقاومتی که حتی در برابر وحشی‌ترین سرکوب‌ها، خم به ابرو نیاورد.

برای رشادتی که به نام دختران این سرزمین ثبت شد، تا فرداها از آنها به‌عنوان نماد آزادی یاد کنند.

نیکا، نامت فریاد است؛ یادت پرچم است؛ و خونت، سند جنایات جمهوری اسلامی.

رژیمی که با گلوله و باتوم، حقیقت را خفه می‌کند، محکوم است.

رژیمی که جوانان این خاک را می‌کشد تا تاج ظلمش پابرجا بماند، محکوم است.

رژیمی که زنان را زندانی می‌کند، مردان را اعدام میکند، و آینده را ویران میکند، محکوم است.

اما نیکا و دیگر جاویدنامان زنده‌اند؛ در صدای ″زن، زندگی، آزادی″

در مشت‌های گره‌کرده و قلب‌های بی باک.

نیکا شاکرمی، تو رفتی اما راهت ماندگار شد.

نیکا فقط یک نام نیست؛ یک زندگی بود، یک رویا، یک دختر با آرزوهایی ساده و زیبا.

او می‌توانست مثل هر نوجوان دیگری آینده‌ای بسازد، موسیقی گوش کند، بخندد، عاشق شود، و روزی جهان خودش را بسازد.

اما ستم و سرکوب، اجازه نداد که این زندگی ادامه پیدا کند.

وقتی به نیکا فکر می‌کنیم، فقط یک چهره‌ی معترض را نمی‌بینیم؛

دختری را می‌بینیم که مثل میلیون‌ها جوان دیگر، به دنبال حق طبیعی خود برای زیستن آزادانه بود.

و درست همین‌جا است که درد ما عمیق تر میشود.

چون می‌فهمیم جمهوری اسلامی، نه فقط یک نفر، بلکه آینده‌ی یک نسل را به خون کشیده است.

یاد نیکا به ما یادآوری می‌کند که مبارزه فقط خیابان و شعار نیست،

درباره‌ی حق نفس کشیدن، حق خندیدن، و حق زیستن است.

درباره‌ی انسان‌هایی است که می‌توانستند زندگی کنند و نکردند،

چون قدرتی پوسیده از ترس سقوطش، مرگ را انتخاب کرد تا زندگی را متوقف کند.

اما مرگ نیکا متوقف نشد؛

به زندگی دیگری بدل شد، در ذهن ما، در قلب ما، در داستانی که هرگز خاموش نخواهد شد.

✍️ نویسنده و گردآورنده: بهنیا رجب‌زاده